در حالت اول  گیر کردن لنگر، زنجیر یا وایر در کل ساختار لنگر درهم می‌پیچد.
این را می توان با این مثال کلاسیک به بهترین وجه تجسم کرد. همه ما باید در مقطعی از زندگی، دوچرخه سواری کرده باشیم یا هنوز هم دوچرخه سواری می کنیم .و به ناچار، تقریباً همه ما باید تجربه کرده باشیم که زنجیرمان از شیارش روی چرخ دست و پا زدن خارج شده است.
اگر حتی برای چند لحظه بعد از این افتضاح ادامه می‌دادیم، کل زنجیره به طرز بدی در هم می‌پیچید و به سختی می‌توانستیم اوضاع را به حالت عادی برگردانیم. به طور مشابه، برای مکانیزم رهاسازی زنجیر مانند سیستم زنجیره لنگر، اغلب این خطر درهم تنیدگی به دلیل عملکرد نادرست، حرکات نامنظم کشتی، خطاهای عملیاتی یا فقط نیروهای نامتعادل وجود دارد. از این رو، در این شرایط ، زنجیر در ابتدا در اطراف و سپس در  تاج یا پایه لنگر درگیر می شود، که  در کل خطرات زیادی را برای عملکرد سیستم لنگر  ایجاد  و آن را ناکارآمد می کند.

حالت دوم گرفتگی لنگر در صورت بروز هر نوع انسداد یا مانعی در زیر سطح دریا است. این اتفاق ممکن است به دلیل  وجود جلبک‌های دریایی، کاکتوس‌ها، خزه‌ها، سرخس و سایر انواع گیاهان آبی  یا دریایی و یا به دلیل هر نوع انسداد طبیعی یا مصنوعی مانند قطعات خرابه یا برخی سازه ها ممکن است ایجاد گردد.

گیر کردن زنجیر لنگر  یک اتفاق بسیار دست و پا گیر است و بازیابی یا تغییر جهت لنگر به حالت عادی چالش برانگیز است. از آنجایی که زنجیرها بسیار سنگین هستند، امکان برطرف کردن این پیچ و تاب  با تلاش انسان تقریبا غیرممکن است. روش متداول این است که کشتی را به روش‌های مختلف حرکت می‌دهد تا هم راستای زنجیر درگیر را  یا حالت آن را تغییر دهد تا زمانی که شل و صاف و کشیده شود. حرکت کشتی به جلو و عقب یا در برخی موارد، مانور دادن کشتی به روش‌های مختلف و تغییر مناسب قدرت موتور تا رسیدن به موقعیت مناسب برای لنگر آلوده یکی از راه های برطرف کردن این مشکل می باشد.

در بدترین حالت، تنها گزینه، بریدن زنجیرهای درهم به ساحل با استفاده از دستگاه هوا برش و یا روش های مختلف برش و پس از آن، نصب مجدد سیستم زنجیر است.

برای باز کردن گره زنجیر با وسایل خارجی دیگر، در درجه اول اولین راهکار حرکت شناور  استفاده می شود. در غیر این صورت، اغلب این مشکل با مداخله خارجی و با استفاده از غواصان در زیر آب با وسایل و تجهیزات خاص انجام می گردد.